Będziemy się zachowywać jak naturalne wilki.

ŻYCIE W STADZIE:


Wilcze stado, nazywane watahą może składać się z kilkunastu osobników. Stada wilków żyjące na terenie Polski są niewielkie i liczą mniej niż dziesięciu członków. Władzę w wilczym stadzie pełni najsilniejsza para dorosłych wilków, zwana parą alfa. Para alfa to jedyne wilki w stadzie, które mogą się rozmnażać. Pozostałe stado to wilki spokrewnione z parą alfa. Wszyscy członkowie stada mają tu swoje miejsca i role. Przy zjadaniu upolowanego zwierzęcia, obowiązuje określona kolejność podchodzenia do „stołu”. Najmłodszymi wilkami opiekują się wszystkie dorosłe wilki w stadzie. Wyrośnięte szczenięta muszą czasami opuścić stado, by nie stanowiły konkurencji dla dominującej pary. Wszystkie wilki żyjące w stadzie mają swoje zadania do spełnienia. Część z nich zajmuje się przewidywaniem niebezpieczeństwa za pomocą węchu. Inne pełnią rolę poszukiwaczy tropu. Kolejni członkowie watahy zabijają upolowane zdobycze. Zadaniem innych wilków jest opieka nad potomstwem najważniejszej pary. Wilcze stada mają także swoje „supernianie”, których rola polega na wymierzaniu stosownych kar. Zazwyczaj rolę tę pełni zastępca samca alfa. Kary wymierzane w wilczym systemie wychowawczym są symboliczne i polegają między innymi na wkładaniu łba w rozwarty szeroko pysk zastępcy przywódcy stada


POROZUMIEWANIE SIĘ WILKÓW



Powszechnie wiadomo, że delfiny porozumiewają się ze sobą. Tę samą umiejętność posiadają wilki. W przypadku wilków system komunikacyjny jest bardzo rozwinięty i złożony. Swoją pozycję w stadzie i związane z tym zachowania, wilki komunikują za pomocą odpowiednich pozycji i ustawień poszczególnych części ciała. Wilki, którym wolno okazywać dominację, wyrażają ją przez pozostawanie w pozycji stojącej z usztywnionymi kończynami i ogonem wyprostowanym do góry. Uszy dominantów też skierowane są ku górze, a futro na ich grzbietach też jest lekko zjeżone. Dominujący osobnik w stadzie spogląda innym osobnikom prosto w ślepia, czasami nawet wchodzi przednimi łapami na inne wilki. Członkowie stada, którym w udziale przypadła uległość, okazują ją poprzez obniżenie linii całego ciała i charakterystyczne wyginanie ku dołowi warg i uszu. Ulegli członkowie stada liżą pysk wilków dominujących, przy czym ich tylnia część ciała jest skierowana ku dołowi. Uległość to także ogon schowany między tylnimi nogami. Poddani członkowie stada często leżą na plecach z ugiętymi przednimi łapami i odchyloną głową do tyłu. Oznaką poddaństwa jest odsłanianie miękkich części ciała: brzucha i gardła. Poddanie wyrażane jest też przez skomlenie. Wilki, gdy są złe, stawiają uszy na sztorc a ich sierść jeży się na całym grzbiecie. Wilki zezłoszczone podnoszą wargi i ostrzegawczo błyskają kłami a z ich gardzieli wydobywa się złowrogie warczenie. Wilki odczuwają także strach i wyrażają go poprzez tulenie uszu do ciała, trzymanie ogona między tylnymi łapami i kuleniem się w sobie. Przestraszony wilk skomli lub poszczekuje cichutko. Pozycja obronna wilka wygląda następująco: całe ciało zwierzęcia przylega do ziemi, uszy są „przylepione” do głowy. Wilk w ataku ma bardzo zjeżoną sierść przyjmuje pozycję kuczną i warczy złowieszczo. Wilki odczuwają także relaks i odprężenie. Zrelaksowanego wilka łatwo poznać po tym, że leży na brzuchu lub na boku, uszy są blisko ciała a ogon porusza się radośnie. Zupełnie inaczej wygląda wilk odczuwający napięcie: jego ogon leży nieruchomo na ziemi, zwierze przyjmuje pozycję kuczną.
Po czym można poznać, że wilk jest zadowolony? Można to poznać po tym, że zwierze raźno macha ogonem a jego język radośnie zwisa ze śmiejącego się pyska. W trakcie polowania zwierzęta są wyraźnie spięte a ich ogony stają prostym przedłużeniem reszty ciała. Wilki nie stronią także od zabawy, na którą jest przeznaczony odpowiedni czas w życiu codziennym stada. Bawiące się wilki są w ciągłym ruchu, podskakują, podbiegają do siebie i obiegają się naokoło. Ich ogony są skierowane ku górze a przednia część ciała jest nieco niżej niż tylna.


PRZYSMAKI WILKÓW:


Wilki zamieszkują tereny leśne, bagienne, górskie i pustynne. Każda wilcza wataha obiera jakiś fragment przestrzeni za swój i tam zdobywa pożywienie. W najmniej dostępnych miejscach swojego rewiru, wilcza rodzina ma swoje legowisko, do którego samiec przynosi jedzeni, w okresie opieki nad kolejnym miotem. Dorosły wilk potrzebuje dziennej racji żywności, w postaci ponad jednego kilograma mięsa, kości i skór. Wilki żyjące w warunkach naturalnych zjadają przeważnie niewielkie zwierzęta, takie jak zające ptaki, borsuki czy gryzonie. Równie chętnie zjada duże leśne zwierzęta, takie jak sarny, jelenie czy łosie. Po długotrwałym okresie głodu, dorosły wilk jest w stanie zjeść jednorazowo około dziesięciu kilogramów mięsa. Na deser zjada głównie owoce i runo leśne. Wilki mają zdolność adaptacji swoich nawyków pokarmowych do tego, co jest aktualnie dostępne, na danym terenie. Wilki bardzo rzadko polują na zdrowe osobniki. Zazwyczaj ich ofiarą padają zwierzęta chore i osłabione. W ten sposób wilki dokonują naturalnej selekcji w środowisku przyrodniczym. Wilki oczyszczają też środowisko z ciał nieżywych zwierząt. Zdarza się, że atakują zdrowe zwierzęta, ale kończy się to często rezygnacją ze zdobyczy lub własnymi obrażeniami. Ze względu na tryb życia – ciągłe przemieszczanie się – wilki mają duże zapotrzebowanie energetyczne, dlatego istotę ich diety stanowi mięso.


WILCZE RODZICIELSTWO:


Wilki stają się zdolne do rozmnażania między drugim a trzecim rokiem życia. Zdarza się czasami, że samica wcześniej zacznie dostawać cieczkę. Wilczy rodzice mogą wydawać na świat małe wilczęta aż do chwili gdy ukończą średnio dziesięć lat. Wilcza ruja ma miejsce raz na rok. Zazwyczaj okres wilczych godów przypada na przełom zimy i wiosny. Wilcza ciąża trwa średnio dwa miesiące. Wilczyce wydają swoje potomstwo na świat w norach, jaskiniach skalnych lub na legowiskach osłoniętych od wiatru i głęboko ukrytych. Za jednym razem wilczy rodzice wydają na świat od czterech do siedmiu małych wilczków. Zdarza się czasem, że za jednym zamachem przyjdzie na świat dwanaście szczeniąt. Maleńkie wilczęta są ślepe i do przeżycia jest im potrzebna stała temperatura najbliższego otoczenia. Małe wilczki zaczynają widzieć w dwa tygodnie po urodzeniu. Najwcześniejszy etap swojego życia, spędzają one wraz z matką w legowisku lub norze. Maleńkie wilczki żywią się wówczas jej mlekiem. Samiec w tym czasie dostarcza samicy pokarmu z zewnątrz. Nieco później, dorastające wilczki dostają częściowo przerzuty pokarm, którego dostarczają im wszyscy członkowie watahy. Małe wilki mają mleczne uzębienie. Gdy uzębienie to zmieni się na stałe, zaczynają one zdobywać jedzenie, polując wraz z innymi członkami stada. Niestety znaczna większość wilków nie przeżywa pierwszego roku życia. Do pełnej dorosłości dożywa jedynie od 15 do 30 procent osobników.


GODY:

Samice raz w roku mają cieczki wtedy odgrywana jest walka o partnerkę samce pilnują, i walczą o wybrankę i to samiec decyduje z którą się zwiąże. Samice mają prawo protestować i nie pozwalać zbliżyć do siebie samców...Samice podczas cieczki są zazwyczaj agresywne i nieśmiałe ale może być też na odwrót że są bardziej potulne i same zachęcają do siebie samców. Ciąża trwa 63 dni. Dojrzałość płuciowa dopiero w wieku 2 lat.